Artykuły

Obchody 50-lecia Filharmonii Wrocławskiej

Tournee po Stanach Zjednoczonych

21 kwietnia 2005 roku Orkiestra Filharmonii im. W. Lutosławskiego we Wrocławiu rusza z koncertami za ocean. Tourneé po Stanach Zjednoczonych jest zorganizowane z okazji obchodów pięćdziesięciolecia Filharmonii. Od 21 do 26 kwietnia odbędzie się pięć koncertów w Filadelfii, Trenton, Nowym Jorku i Goshen. Orkiestrę poprowadzi Mariusz Smolij, a wśród solistów znajdzie się znakomite grono muzyków: pianista Stanisław Drzewiecki oraz sopranistka Ewa Biegas, alt Jadwiga Rappé, tenor Adam Zdunikowski i bas Piotr Nowacki. Program koncertów obejmie między innymi Koncert fortepianowy e-moll Chopina, a także Małą Suitę Lutosławskiego i Symfonię nr 3 D-dur Czajkowskiego.


21 kwietnia 2005 – godz. 20.00
KONCERT SYMFONICZNY
, Kimmel Center, FILADELFIA, PA

Stanisław Drzewiecki – fortepian
Mariusz Smolij – dyrygent
Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej

Program:
W. Lutosławski: Mała Suita
F. Chopin: Koncert fortepianowy nr 1 e-moll, op. 11
P. Czajkowski: Symfonia nr 3 D-dur „Polska”, op. 29


22 KWIETNIA 2005 – godz. 20.00
KONCERT SYMFONICZNY
, Villa Victoria Academy, TRENTON, NJ

Jadwiga Rappé – alt
Mariusz Smolij – dyrygent
Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej

Program:
F. Chopin: Polonez A-dur, op. 40 nr 1 (wersja orkiestrowa w opr. G. Fitelberga)
W. Lutosławski: Mała Suita
K. Szymanowski: Trzy fragmenty z poematów Jana Kasprowicz, op. 5
P. Czajkowski: Symfonia nr 3 D-dur „Polska”, op. 29


23 KWIETNIA 2005 – godz. 19.00
KONCERT ORATORYJNY
, Katedra Św. Patryka, NOWY JORK, NY

Ewa Biegas – sopran
Jadwiga Rappé – alt
Adam Zdunikowski – tenor
Piotr Nowacki – bas
Mariusz Smolij – dyrygent
Paderewski Festival Singers
St. Patrick’s Cathedral Choir
Jan Sporek – przygotowanie chórów
Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej

Program:
W. Kilar: Missa pro pace


24 KWIETNIA 2005 – godz. 15.00
KONCERT SYMFONICZNY
, Avery Fisher Hall Lincoln Center, NOWY JORK, NY

Stanisław Drzewiecki – fortepian
Mariusz Smolij – dyrygent
Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej

Program:
W. Lutosławski: Mała Suita
F. Chopin: Koncert fortepianowy nr 1 e-moll, op. 11
P. Czajkowski: Symfonia nr 3 D-dur „Polska”, op. 29


26 KWIETNIA 2005 – godz. 19.30
KONCERT SYMFONICZNY
, Goshen College Sauder Concert Hall, GOSHEN, IN

Stanisław Drzewiecki – fortepian
Mariusz Smolij – dyrygent
Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej

Program:
W. Lutosławski: Mała Suita
F. Chopin: Koncert fortepianowy nr 1 e-moll, op. 11
P. Czajkowski: Symfonia nr 3 D-dur „Polska”, op. 29

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII WROCŁAWSKIEJ IM. WITOLDA LUTOSŁAWSKIEGO

Jest spadkobiercą bogatych tradycji muzycznych swego miasta, w którym szczególny rozkwit życia kulturalnego nastąpił w II połowie XIX stulecia, kiedy to we Wrocławiu gościli artyści tego formatu co Richard Wagner, Johannes Brahms, Edvard Grieg, Gustav Mahler, Max Bruch, Ignacy Jan Paderewski, Pablo Sarasate i Eugčne Ysäye.

Filharmonia Wrocławska powstała w 1954 roku, założona przez Adama Kopycińskiego i Radomira Reszke. Dyrektorami Filharmonii im. W. Lutosławskiego we Wrocławiu byli znani muzycy sprawujący jednocześnie funkcję pierwszego dyrygenta: Józef Karol Lasocki (1954-1958), Adam Kopyciński (1958-1961), Radomir Reszke (1961-1963), Włodzimierz Ormicki (1963-1965), Andrzej Markowski (1965-1968), Tadeusz Strugała (1968-1980) i Marek Pijarowski (1980-2001).

W roku 2001 rozdzielono te dwie funkcje, powierzając stanowisko dyrektora generalnego Lidii Geringer d’Oedenberg, kierującej również Międzynarodowym Festiwalem „Wratislavia Cantans”, jednym z największych i najważniejszych festiwali muzycznych w tej części Europy. W latach 2002-2004 powierzyła ona stanowisko dyrektora artystycznego Mariuszowi Smolijowi, a począwszy od sezonu 2004/2005 funkcję tę obejmuje Jan Latham-Koenig.

Orkiestra wykonuje bardzo zróżnicowany repertuar od baroku do współczesności, na który składają się zarówno utwory przeznaczone dla obsady kameralnej, dzieła Wolfganga Amadeusza Mozarta, jak i wielkie formy, wymagające bardzo rozbudowanego składu – kompozycje Oliviera Messiaena, Gustawa Mahlera, Richarda Wagnera czy Richarda Straussa. Prowadzi regularną działalność koncertową, prezentując ok. 120 programów w sezonie. Stale jest zapraszana do udziału w uznanych w Europie festiwalach muzycznych, jak Międzynarodowy Festiwal „Wratislavia Cantans”, „Warszawska Jesień”, „Janáčkův maj” (Czechy), Rheingau Musik Festival (Niemcy). Zespół wielokrotnie występował także poza granicami kraju odwiedzając niemal wszystkie kraje europejskie, a ostatnio szczególnie często koncertuje w Niemczech (Berlin, Kolonia, Frankfurt nad Menem), Holandii, Francji i Czechach. W Stanach Zjednoczonych Orkiestra będzie gościła po raz pierwszy, prezentując muzykę kompozytorów polskich i innych narodów słowiańskich. Wystąpi w tak renomowanych salach jak Avery Fisher Hall Lincoln Center w Nowym Jorku czy Kimmel Center w Filadelfii. W jednym z koncertów w Katedrze św. Patryka w Nowym Jorku obecny będzie kompozytor wykonywanego tam dzieła – Wojciech Kilar.

Filharmonia Wrocławska dokonuje nagrań dla radia i telewizji, wydaje też płyty CD. Współpracowali z nią wybitni dyrygenci polscy i zagraniczni, m.in. Leon Botstein, Pierre Colombo, Riccardo Frizza, Stanisław Skrowaczewski, Paul Goodwin, Peter Guelke, Jacek Kaspszyk, Jan Krenz, Kazimierz Kord, Jerzy Maksymiuk, Carlos Paita, Doron Salomon, Lior Shambadal i Carlo Zecchi, oraz tak znakomici wirtuozi, jak Marta Argerich, Midori, Elżbieta Chojnacka, Kaja Danczowska, Stanisław Drzewiecki, Juan Diego Florez, Greg Giannascoli, Ramon Jaffé, Peter Jablonski, Krzysztof Jabłoński, Krzysztof Jakowicz, Ilya Kaler, Konstanty A. Kulka, Adam Makowicz, Witold Małcużyński, Dawid i Igor Ojstrachowie, Michael Ponti, Alexander Rudin, Benjamin Schmid, Grigorij Sokołow, Daniel Stabrawa, Radosław Szulc, William VerMeulen, Wanda Wiłkomirska i Krystian Zimerman.

W jubileuszowym 50 sezonie artystycznym 2004/2005 swój udział w koncertach Orkiestry Filharmonii Wrocławskiej potwierdzili tak wspaniali dyrygenci, jak Leon Botstein, Stanisław Skrowaczewski, Krzysztof Penderecki, Tadeusz Strugała, Kazimierz Kord, Jerzy Maksymiuk, Marek Pijarowski, Grzegorz Nowak i Jacek Kaspszyk. Nie zabraknie również wielkich solistów tej miary, co Katarzyna Duda, Stanisław Drzewiecki, Krzysztof Jakowicz, Bartłomiej Nizioł, Olga Pasiecznik, Krzysztof Jabłoński, Kaja Danczowska, Benjamin Schmid, Ramon Jaffé, Adam Makowicz, Leszek Możdżer, Janusz Olejniczak, Piotr Paleczny, Konstanty A. Kulka, Waldemar Malicki oraz Eugene Indjic.

READ  Rafał Blechacz laureatem Krzesła Roku 2005

MARIUSZ SMOLIJ

Jest uważany za jednego z najwybitniejszych dyrygentów swojego pokolenia. American Symphony Orchestra League z siedzibą w Nowym Jorku wpisała go na prestiżową listę najbardziej obiecujących młodych dyrygentów w Ameryce.

W ostatnim dziesięcioleciu współpracował z niektórymi spośród najbardziej prestiżowych orkiestr i instytucji muzycznych Stanów Zjednoczonych i Europy. Był dyrygentem New Jersey Symphony Orchestra (1994-1997), prowadząc ją w ponad 120 koncertach, które spotkały się z wysokim uznaniem krytyki i publiczności. W latach 1996-2000 pracował również jako profesor dyrygentury i dyrektor orkiestry kameralnej w prestiżowej School of Music na Northwestern University w Chicago-Evanston. W tym czasie był najmłodszym pełnoetatowym wykładowcą na wydziale dyrygentury pośród najważniejszych konserwatoriów i uniwersytetów Ameryki. W latach 2000-2003 pełnił funkcję stałego dyrygenta Houston Symphony. Został zaproszony do prowadzenia tej światowej klasy orkiestry przez Maestro Christopha Eschenbacha, po wygraniu międzynarodowego przesłuchania, w którym wzięło udział ponad 200 dyrygentów. Zespołem tym Smolij dyrygował w ponad 100 koncertach, prezentując bardzo zróżnicowaną gamę repertuaru orkiestrowego.

Od 1996 jest dyrektorem muzycznym i dyrygentem Riverside Symphonia, cieszącej się dużym uznaniem orkiestry kameralnej z siedzibą w Lambertville, New Jersey. Wiosną 2003 roku został dyrektorem muzycznym Acadiana Symphony Orchestra w Lafayette, w stanie Luizjana.

Od roku 2002 ściśle współpracuje z Filharmonią Wrocławską, najpierw jako jej dyrektor artystyczny, obecnie jako dyrygent gościnny. W kwietniu 2005 roku poprowadzi ten zespół podczas jego pierwszego tournée po Ameryce Północnej, z koncertami m.in. w Katedrze św. Patryka i w Lincoln Center w Nowym Jorku oraz w Kimmel Center w Filadelfii. W Polsce pełnił również funkcję dyrektora artystycznego Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans.

W obecnym sezonie, obok koncertów w Stanach Zjednoczonych, wiele razy wystąpi gościnnie z głównymi orkiestrami w Kanadzie (Halifax, Nowa Szkocja), Republice Południowej Afryki (Johannesburg), we Włoszech (Lecce, Vicenza), w Niemczech (Kilonia, Jena, Frankfurt), Bułgarii (Sofia), Izraelu (Tel Aviv, Jerozolima) i Turcji (Izmir).

Jako dyrygent gościnny prowadził ponad 70 orkiestr na całym świecie. W Ameryce Północnej współpracował z orkiestrami w Detroit, Atlancie, Indianapolis, New Jersey, Houston, Omaha, Missouri, z zespołem Rochester Philharmonic, Symphony II (Orchestra of the Lyric Opera in Chicago), Erie Philharmonic, Indianapolis Chamber Orchestra. Prowadził również orkiestry w Niemczech, Francji, Holandii, Izraelu, Republice Południowej Afryki, na Węgrzech, w Republice Czeskiej, na Słowacji i w Polsce. Występował na najznakomitszych estradach świata, m.in. w paryskiej Salle Gaveau z Orchestre des Concerts Lamoureux, amsterdamskiej Concertgebouw z Rotterdam Chamber Orchestra czy nowojorskiej Carnegie Hall z „Sinfonią Varsovią”. Z orkiestrą tą koncertował już na trzech kontynentach: w Europie, Ameryce Północnej i Azji, oraz dokonał szeregu nagrań obejmujących arcydzieła polskiej i amerykańskiej muzyki symfonicznej. Pierwsza płyta z muzyką A. Coplanda, G. Gershwina i L. Bernsteina ukazała się w lipcu 2002 roku i wciąż zbiera entuzjastyczne recenzje. Artysta nagrywał również dla CD ACCORD/Universal i Hungaroton.

Mariusz Smolij przedstawił amerykańskiej publiczności wiele nieznanych jej utworów kompozytorów Europy Wschodniej, zaś w Europie regularnie dyryguje muzyką amerykańską. W styczniu 1996 roku prowadził Orkiestrę Polskiego Radia w Krakowie w programie złożonym wyłącznie z utworów amerykańskich, który to koncert transmitowano do wielu krajów wschodnioeuropejskich. W 2001 roku prowadził specjalny koncert galowy amerykańskiej muzyki symfonicznej w sali Teatru Wielkiego w Warszawie, nagrany i retransmitowany przez polskie i amerykańskie stacje radiowe. Jego nagranie muzyki amerykańskiego kompozytora Billa Karlinsa zostało wydane przez Hungaroton w 2000 roku. Z Orkiestrą Filharmonii Wrocławskiej wykonał polskie i europejskie premiery utworów S. Barbera, A. Coplanda, A. Kernisa, D. Ellingtona i innych. Jako niezwykle skuteczny promotor muzyki polskiej poza swym krajem rodzinnym, często dyryguje i układa programy koncertowe złożone z dzieł polskich kompozytorów. Zorganizował również Festiwal Muzyki Polskiej w Chicago w 1998 roku, największą prezentację muzyki polskiej za granicą w ostatnim ćwierćwieczu.

Jest znany jako nauczyciel dyrygentury po obu stronach Atlantyku. Prowadzi Międzynarodowe Kursy dla Dyrygentów w Czechach, profesjonalne seminaria dyrygenckie w USA i w Polsce. Został również zaproszony do prowadzenia kursu mistrzowskiego w konserwatorium Zurychu.

Urodzony pod Katowicami, jest również utalentowanym skrzypkiem. Był założycielem cieszącego się międzynarodowym uznaniem Kwartetu Smyczkowego im. K. Pendereckiego, z którym występował i nagrywał w Polsce, Niemczech, Francji, we Włoszech i Stanach Zjednoczonych. Po ukończeniu studiów w Europie, studiował dyrygenturę w Stanach Zjednoczonych. Posiada stopień doktorski nadany mu przez prestiżową Eastman School of Music.

STANISŁAW DRZEWIECKI

Już w wieku 6 lat pojechał jako solista na swoje pierwsze tournée koncertowe po Japonii z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Volkera Schmidta-Gertenbacha. Rok później wystąpił z tym znanym zespołem pod dyrekcją Grzegorza Nowaka w Studio Koncertowym im. Witolda Lutosławskiego PR w Warszawie. Od tamtej pory wystąpił w salach koncertowych Londynu (Victoria & Albert Museum), Bergen (The Grieg Hall), Tallina (Estonia Hall), Wiednia (Schönbrunn Palace), Meksyku (Palacio de Bellas Artes), Kanady (Queen Elizabeth Hall w Vancouver i Winspear Centre w Edmonton), Stanów Zjednoczonych (Walt Disney Concert Hall w Los Angeles, Chicago Symphony Hall, Gusman Hall w Miami) oraz Japonii (Tokyo Opera City Concert Hall, Tokyo Orchard Hall, Yokohama Minato Mirai).

26 stycznia 2003 r. Stanisław Drzewiecki wystąpił w najbardziej prestiżowej sali świata – nowojorskiej Carnegie Hall („Isaac Stern Auditorium”) odnosząc wielki sukces. W prasie pojawiły się entuzjastyczne recenzje m.in. Darrell Rosenbluth w „New York Concert Review” napisał: „(…) Ożywiony owacyjnym przyjęciem utworów Chopina przez publiczność, Drzewiecki powalił ją na kolana cyklem „Grandes etudes de Paganini” Liszta. Skrzypkowie drżyjcie! (…)”, natomiast Roman Markowicz z „Polish Daily News” pisze: „(…) W grze Drzewieckiego urzeka rzadko spotykany liryzm: to przede wszystkim piękny dźwięk jaki potrafi wydobyć z fortepianu i równie pięknie zarysowana fraza o wokalnej wprost linii. Odczułem rzadko spotykaną dziś elegancję i swobodę przywodząca na myśl dawnych mistrzów klawiatury. To była mistrzowska interpretacja jakiej dawno na tej, czy nawet innych nowojorskich estradach nie słyszeliśmy (…)”.

Swoją pierwszą płytę „Piano Concertos – Bach, Mozart, Beethoven” artysta nagrał w wieku 10 lat. Zarówno ta płyta, jaki dwie następne dostały nominacje do nagrody „Fryderyk” w latach 1998, 1999 i 2000. Czwartą płytę z koncertem fortepianowym e-moll i 12 Etiudami Chopina, która uzyskała status „złotej”, nagrał z towarzyszeniem Sinfonii Varsovii pod dyrekcją Grzegorza Nowaka w 2000 roku. Z orkiestrą tą, pod dyrekcją Michaela Zilma, Drzewiecki współpracuje obecnie przy realizacji nowego projektu płyty z koncertami Mozarta na jeden, dwa i trzy fortepiany, która zostanie nagrana w systemie SACD.

W 2002 roku pianista podpisał kontrakt z Sony Classical.

Artysta wielokrotnie był zapraszany na koncerty inaugurujące tak prestiżowe wydarzenia kulturalne jak: sezon koncertowy w Bazylei, Festiwal Chopinowski w Kanadzie, Europalia 2001 – Polska w Belgii, Dni Polski 2002 w Austrii, Festiwal Radia Francuskiego w Montpellier, Festiwal Radia Duńskiego w Kopenhadze, a także VI Festival Cultural de Mayo w sali Teatro Degollado w Guadalajara z orkiestrą Filharmonica de Jalisco pod dyrekcją Fernando Lozano. W 2004 roku zainaugurował sezon koncertowy z Yomiuri Nippon Symphony Orchestra w Sapporo Concert Hall w Japonii. Z tą znamienitą orkiestrą pod dyrekcją Aleksandra Lazarieva wystąpił ponownie w lutym 2005 w Suntory Hall i Metropolitan Art Spice w Tokio w cyklu prezentującym najwybitniejszych dyrygentów świata.

Artysta posiada w swoim repertuarze osiemnaście koncertów fortepianowych, które wykonywał pod batutą najwybitniejszych dyrygentów polskich i zagranicznych, wśród których byli: Tomasz Bugaj, Mirosław Błaszczyk, José Cura, Agnieszka Duczmal, Nikolai Dyadiura, Justus Frantz, Bruno Gotze, Philippe Jordan, Vladimir Kiradjiev, Marek Pijarowski, Eduard Schmieder, Tadeusz Strugała, Antoni Wit, Simon Young i inni.

W 2003 r. zadebiutował jako kompozytor, pisząc muzykę do spektaklu „Król Olch” wg ballady J. W. Goethego dla Teatru „Lalka” w Warszawie. W marcu 2005 r. zaprezentował polskiej publiczności swoją nową kompozycję „Double Concerto” na skrzypce, fortepian i orkiestrę smyczkową.

Stanisław Drzewiecki jest laureatem wielu prestiżowych nagród, spośród których na szczególną uwagę zasługują: Grand Prix na Europejskim Konkursie Telewizyjnym w Alicante (1999) i na X Konkursie Eurowizji w Bergen (2000), którego finał oglądało 10 milionów widzów. Został również najmłodszym laureatem „Paszportu Polityki”.

Obecnie, artysta jest uczniem Liceum Muzycznego im. Karola Szymanowskiego w Warszawie w klasie prof. Tatiany Shebanovej.

Stanisław Drzewiecki posiada szeroki wachlarz zainteresowań pozamuzycznych. Pasjonuje się nurkowaniem, lotnictwem, modelarstwem i ma w tych dziedzinach również szereg osiągnięć.
Mecenasem młodego artysty jest NETIA SA.

READ  Rafał Blechacz, zwycięzca XV Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego, otrzymał Paszport „Polityki”.

EWA BIEGAS

Edukację muzyczną rozpoczęła w 1988 roku w klasie skrzypiec Państwowej Szkoły Muzycznej I st. w Cieszynie. Następnie uczęszczała do Państwowej Szkoły Muzycznej II st. w Gliwicach – równolegle do klas śpiewu oraz skrzypiec. Jest absolwentką Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie śpiewu prof. Jana Ballarina, którą ukończyła z wyróżnieniem w 1999 roku. Wykształcenie uzupełniała na Universität für Musik w Wiedniu w klasie śpiewu prof. Heleny Łazarskiej. Była stypendystką Ministra Kultury i Sztuki, Szwajcarskiej Fundacji Dr. Robert Thyll-Dur oraz Rządu Austriackiego. Brała udział w kursie wokalnym prof. Waltera Bery’ego w Wiedniu.

Ma na swoim koncie liczne nagrody i wyróżnienia: I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym we Wrocławiu (1996), I wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu (1997), nagrodę konkursową na Intemationale Sommerakademie Mozarteum w Salzburgu (1997), II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. A. Dvořáka w Karlowych Varach (1997), I wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. F. Taliavigniego w Deutschlandsbergu w Austrii (1998), I nagrodę oraz cztery pozaregulaminowe na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Trnawie na Słowacji (1998), II nagrodę w Turnieju Pieśni w ramach Festiwalu Wokalnego w Nowym Sączu (1999), II nagrodę oraz nagrodę za najlepsze wykonanie utworu I. J. Paderewskiego na Konkursie Wokalnym im. I. J. Paderewskiego w Bydgoszczy (2003), III nagrodę oraz cztery pozaregulaminowe na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. S. Moniuszki w Warszawie (2004).

W Wiedniu dała się poznać jako Lady Billows w operze B. Brittena „Albert Herring” (1999) oraz Rozalinda w operetce J. Straussa „Zemsta nietoperza” (2001). W swoim repertuarze ma także partie: Przyjaciółki w operze E. Knapika „La liberta chiama la liberta” (Katowice, 2002), Micaeli w operze G. Bizeta „Carmen” (Katowice, 2003), Tatiany w operze P. Czajkowskiego „Eugeniusz Oniegin” (Katowice, 2003), Halki w operze S. Moniuszki „Halka” (Kraków, 2004), Leonory w „Il Trovatore” G. Verdiego (Cieszyn, 2004) podczas festiwalu „Viva Il Canto”.

Od 2004 roku jest solistką Opery Krakowskiej. W dorobku ma również liczne nagrania dla Polskiego Radia i Telewizji oraz koncerty kameralne w kraju i za granicą. Repertuar oratoryjny miała okazję prezentować w Czechach, Słowacji, Austrii, Hiszpanii, Niemczech i Szwajcarii. W kraju koncertowała m.in. z udziałem NOSPR, Orkiestry Opery Śląskiej, Filharmonii Wrocławskiej, Filharmonii Śląskiej, Filharmonii Toruńskiej, Filharmonii Częstochowskiej, Gliwickiej Orkiestry Kameralnej, Wiener Music Seminar Orchestra oraz Filharmonii Narodowej w Polsce.

JADWIGA RAPPÉ

Należy do najwybitniejszych śpiewaków polskich. Jest absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie studiowała na wydziale Filologii Słowiańskiej. W czasie studiów rozpoczęła naukę śpiewu w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w klasie Zofii Brégy. Studia wokalne kontynuowała pod kierunkiem Jerzego Artysza, uzyskując dyplom z najwyższym wyróżnieniem Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

W 1980 roku zdobyła I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Bachowskim w Lipsku (Niemcy), a w 1981 – złoty medal na Festiwalu Młodych Solistów w Bordeaux (Francja). Odtąd występuje z koncertami i recitalami na całym świecie. Śpiewała m.in. w Musikverein i Konzerthaus w Wiedniu, w Salle Pleyel i w Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu, w Gewandhaus w Lipsku, Royal Albert Hall w Londynie, Carnegie Hall w Nowym Jorku, Kennedy Center Concert Hall w Waszyngtonie D.C.

Występowała z dyrygentami tej miary co Stanisław Skrowaczewski, Sir Colin Davis, Nikolaus Harnoncourt, Marek Janowski, Bernard Haitink, Jesus Lopez Cobos, Mścisław Rostropowicz, Klaus Tennstedt, Leopold Hager, Riccardo Chailly, Anton Guadagno, czy Antoni Wit. Śpiewała z takimi orkiestrami, jak Wiener Philharmoniker, National Symphony Orchestra z Waszyngtonu, Hallé Orchestra, RIAS-Sinfonieorchester, Concentus Musicus, Nouvel Orchestre Philharmonique de Radio France, ORF-Sinfonieorchester, NOSPR. Gościły ją słynne festiwale m.in. Festival de Paris, Steirischer Herbst, Festival d’Orange, Brucknerfest Linz, Händel-Festspiele w Karlsruhe, Ludwigsburger Schlossfestspiele, a w Polsce – Międzynarodowy Festiwal „Wratislavia Cantans” i „Warszawska Jesień”.

Jadwiga Rappé jest wybitną śpiewaczką oratoryjno-kantatową, jej repertuar obejmuje najsłynniejsze dzieła tego typu, od barokowych poprzez romantyczne do współczesnych (na czele z „Polskim Requiem” i „Te Deum” K. Pendereckiego). Jej równie rozległy repertuar pieśniarski obejmuje także pieśni kompozytorów współczesnych, w tym T. Bairda, A. Panufnika i W. Lutosławskiego. Od początku kariery do roku 1992 współpracowała ze znaną kameralistką Mają Nosowską-Pasławską, a obecnie występuje razem z wybitną pianistką Ewą Pobłocką.

Kariera operowa Jadwigi Rappé rozpoczęła się na scenie im. E. Młynarskiego w warszawskim Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, gdzie śpiewaczka kreowała tytułową rolę w operze G. F. Haendla „Amadigi di Gaula”. Obecnie artystka ma w repertuarze wiele partii operowych; występowała m.in. jako Orfeusz w „Orfeuszu i Eurydyce” C. W. Glucka, Pani Quickly w „Falstaffie” G. Verdiego, Ciecha w „Giocondzie” A. Ponchiellego, Hrabina w „Damie Pikowej” P. Czajkowskiego. Wielki sukces przyniosła jej rola Erdy w Wagnerowskim „Pierścieniu Nibelunga”, którą kreowała w Deutsche Oper (również podczas jej tournée po Japonii), w Covent Garden, w Operze Królewskiej w Brukseli oraz na festiwalu w Orange. Nagrała ją również na płytach EMI pod batutą Bernarda Haitinka. W styczniu 1997 roku wzięła udział w prawykonaniu światowym „Siedmiu bram Jerozolimy” K. Pendereckiego w Jerozolimie z orkiestrą Bayerische Rundfunk pod dyrekcją Lorina Maazela.

Jadwiga Rappé nagrywa dla firm płytowych BMG Music, EMI, Teldec, Orfeo, Polskie Nagrania, Polskie Radio/KOS i CD ACCORD.

READ  Fryderyk Francois CHOPIN, najwybitniejszy polski kompozytor

ADAM ZDUNIKOWSKI

Urodził się w Warszawie. Swoje kontakty z muzyką rozpoczął w wieku 7 lat, śpiewając w warszawskim chórze chłopięcym „Lutnia”. Studia w Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie śpiewu solowego Romana Węgrzyna ukończył w 1991 roku. Uczestniczył w IV Konkursie Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu, gdzie otrzymał wyróżnienie. Został laureatem III nagrody na I Międzynarodowym Konkursie dla Młodych Wokalistów im. S. Moniuszki w Warszawie oraz zwycięzcą VI Wielkiego Turnieju Tenorów w Szczecinie.
Zadebiutował w warszawskim Teatrze Wielkim partią Clema w „Małym kominiarczyku” B. Brittena (1990). W teatrze tym konsekwentnie rozszerza swój repertuar operowy (obecnie obejmuje on 35 partii). W tym samym roku podjął współpracę z Operą Kameralną w Warszawie, która zaowocowała udziałem w Festiwalu Mozartowskim w latach 1990, 1991, 1996 i 1998.

Posiada również bogaty repertuar oratoryjno-kantatowy i prowadzi działalność recitalową. Do jego znaczących sukcesów należy udział w takich wydarzeniach kulturalnych jak: europejska prapremiera „Psalmów Jerozolimskich” N. Sheriffa pod dyrekcją kompozytora, polska premiera koncertowej wersji opery „I Lituani” A. Ponchiellego, wykonanie „Stabat Mater” G. Rossiniego pod batutą Nello Santi, światowa prapremiera „Stabat Mater” J. Stefaniego pod dyrekcją Grzegorza Nowaka, wykonanie 9 Symfonii L. van Beethovena pod dyrekcją Jerzego Semkowa, wieńczące obchody 25-lecia istnienia „Sinfonii Varsovii”.

Współpracuje ze wszystkimi teatrami operowymi w Polsce. Od 1996 r. także z Hamburską Staatsoper, z którą odbył tournée w maju 1996 po Japonii, a od 1998 r. z Narodni Divadlo w Pradze. Ponadto występował pod batutami takich znakomitości jak: Nello Santi, Jiri Belohlavek, Jonas Kovacs, Kazimierz Kord, Antoni Wit, Gabriel Chmura, Jerzy Maksymiuk, Noam Sheriff i Krzysztof Penderecki.

PIOTR NOWACKI

Jest absolwentem Akademii Muzycznej w Łodzi w klasie śpiewu solowego (dyplom uzyskał w 1985 r.). Jest ponadto laureatem I nagrody w Konkursie Moniuszkowskim w Warszawie, I nagrody w Konkursie Wokalnym w Kudowie Zdroju, III nagrody w Konkursie im. Adama Didura w Bytomiu, I nagrody w Konkursie im. Jana Kiepury w Krynicy. Był również laureatem Konkursu Luciana Pavarottiego w Filadelfii, oraz finalistą Międzynarodowego Konkursu Wokalnego „Belvedere” w Wiedniu.

Dzięki sukcesowi na tym ostatnim, zadebiutował na scenie Teatro alla Scala w Mediolanie rolą tytułową w operze „Bajka o carze Sułtanie” N. Rimskiego-Korsakowa (1987). Następnie zaproszono go do wykonania partii Wurma w „Luizie Miller” G. Verdiego w Operze Filadelfijskiej (u boku Luciana Pavarottiego). Wielokrotnie śpiewał na scenach Królewskiej Opery La Monnaie w Brukseli, Bayerische Staatsoper w Monachium i Opery Flamandzkiej w Antwerpii. W 1995 wystąpił także jako Walton w operze „Purytanie” V. Belliniego w Teatro La Fenice w Wenecji, gdzie został również zaproszony do wykonania partii w „Mazepie” P. Czajkowskiego. W 1998 roku gościł na scenie wiedeńskiej Volksoper w roli Mefista w „Fauście” C. Gounoda. W Polsce na stałe współpracuje z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie gdzie występował m.in. w „Don Giovannim” Mozarta pod batutą Jacka Kaspszyka.

Artysta wiele czasu poświęca również muzyce oratoryjnej. Wielokrotnie uczestniczył w wykonaniach dzieł K. Pendereckiego („Polskie Requiem” – Granada, Wyspy Kanaryjskie, Sewilla – Expo’92, Polska, Izrael), „Pasja według św. Łukasza” (Niemcy, Austria). W maju 1998 roku śpiewał m.in. w VIII Symfonii Mahlera w Winnipeg (Kanada). Często uczestniczy w międzynarodowych festiwalach muzycznych (Edynburg, Granada, Puerto Rico). Brał udział w realizacji filmowych wersji oper G. Rossiniego „La cambiale di matrimonio” i „La Equivoco stravagante”.

W ostatnich latach Piotr Nowacki wystąpił na deskach Opery Monachijskiej (jako Pimen w operze „Borys Godunow” Mussorgskiego i Job w operze „Dmitrij” Dvořáka), Opery Flamandzkiej w Antwerpii („Powrót Ulissesa do Ojczyzny” Monteverdiego, „Tosca” Pucciniego i „Kawaler srebrnej róży” Richarda Straussa), jak również w Bolonii, Edynburgu, Granadzie, Wiesbaden. Obecnie Piotr Nowacki jest solistą Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie, gdzie śpiewał m.in. partie Klingsora w „Parsifalu” Wagnera, Zbigniewa w „Strasznym Dworze” Moniuszki (2001), Archiereiosa w operze „Król Roger” Szymanowskiego (2000), Lodovica w „Otellu” Verdiego (2001), Masetta w „Don Giovannim” Mozarta (2002), Brandera w „Potępieniu Fausta” Berlioza (2003), Cezara Angelotti w „Tosce” Pucciniego (2004) oraz Surina w „Damie pikowej” Czajkowskiego (2004).