Fryderyk Francois CHOPIN, najwybitniejszy polski kompozytor, urodził się w 1810 r. w Żelazowej Woli (ok. 50 km od Warszawy) w majątku hrabiów Skarbków, gdzie jako guwerner mieszkał i pracował ojciec Fryderyka (pochodzenia francuskiego), Mikołaj Chopin. Matka Fryderyka, Justyna Krzyanowska, była osobą bardzo muzyczną; grała na pianinie i śpiewała. W naturalny sposób została pierwszą nauczycielką muzyki małego Fryderyka. Kilka miesięcy po narodzinach Fryderyka rodzina Chopinów przeniosła się do Warszawy, gdzie Mikołaj Chopin objął posadę nauczyciela w Liceum Warszawskim.
W wieku sześciu lat Fryderyk Chopin rozpoczął naukę gry na fortepianie u Wojciecha {ywny. Wraz ze swoją siostrą Ludwiką Fryderyk muzykował w domu i grał na cztery ręce fortepian. Wkrótce Fryderyk podjął pierwsze próby kompozytorskie. Jego pierwsze dzieło, Polonez B-dur, spisał ojciec. W czasie studiów u prof. {ywny Chopin zaczął występować publicznie; grał w domach warszawskiej arystokracji i brał udział w koncertach charytatywnych.
Jako szesnastoletni Chopin zaczął pobierać lekcje teorii kompozycji fortepianowej u Józefa Elsnera w Warszawskiej Szkole Muzycznej. W tym czasie był pod silnym wpływem pieśni i tańców ludowych Mazowsza, Kujaw, Wielkopolski i Lubelszczyzny. Z dużym zainteresowaniem słuchał muzyki ludowej podczas wakacji, które spędzał m.in. w Szafarni, Antoninie i Sannikach. W 1826 odbył pierwszą podróż zagraniczną do Berlina, a wkrótce potem do Wiednia, gdzie dał dwa publiczne występy, do Drezna i Pragi. W wieku dziewiętnastu lat Fryderyk ukończył studia u profesora Elsnera, zyskując szacunek profesora. W raporcie studenckim profesor napisał: „Chopin, Fryderyk, student III roku, niesamowity talent, geniusz muzyczny”
W październiku 1830 Fryderyk dał swój ostatni występ w Warszawie. 2 listopada 1830 opuścił Warszawę na zawsze. Wyjechał do Drezna, Wiednia, Salzburga, Monachium i Stuttgartu. We wrześniu 1831 przybył do Paryża, gdzie przebywał na stałe, i wkrótce zyskał szerokie uznanie w całej Europie.
Pierwsze lata w Paryżu były bardzo intensywne. Chopin wielokrotnie koncertował i wykonywał własne utwory, umacniając tym samym swój status kompozytora i pianisty. Po wykonaniu Wariacji na temat La ci darem la mano na fortepian i orkiestrę Robert Schumann napisał w swojej słynnej recenzji: „Czapki z głów, panowie. Geniusz!”. W późniejszym okresie Chopin skupił się głównie na komponowaniu. Jego prace były publikowane przez wydawnictwa francuskie, niemieckie i angielskie. Jednak nauczanie było jego głównym źródłem dochodów. Miał wielu uczniów, wśród których byli amatorzy, ale także grupa profesjonalnych pianistów.
Był bardzo towarzyskim człowiekiem. Utrzymywał przyjazne stosunki zarówno z wybitnymi muzykami mieszkającymi w Paryżu, m.in. Franciszkiem Lisztem, Vincenzo Bellinim, Gioacchino Rossinim i Felixem Mendelssohnem, jak iz wydawcami, krytykami i polską emigracją. W 1836 poznał pisarkę George Sand, która stała się jego życiową partnerką i wywarła głęboki wpływ na życie kompozytora. Podróżowali razem, zwiedzili Majorkę, Marsylię i Genuę. Spędzili kilka lat z rzędu w Nohant i wrócili do Paryża na zimę.
Od 1839 r. stan zdrowia Chopina stale się pogarszał. Był ciężko chory na gruźlicę. W 1848 odbył ostatnie tournée koncertowe po Anglii i Szkocji. Fryderyk Chopin dał ostatni publiczny koncert 16 listopada w Londynie, po którym ciężko zachorował. Po powrocie do Paryża już nigdy nie odzyskał zdrowia. Chopin zmarł 17 października 1849 r. w mieszkaniu przy placu Vendome 12. Został pochowany na paryskim cmentarzu Pere Lachaise. Jego serce jest w Warszawie, w kościele św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.
Materiał archiwalny. Autor: Joanna Ławrynowicz
Zdjęcie autorstwa cottonbro z Pexels